Wat gaan we doen als we maandag wakker worden? Als je net gearriveerd bent op je nieuwe woonplek in je nieuwe werkland wat ga je dan als eerste doen? Wat heeft prioriteit? Koffers uit pakken of dingen regelen? Voor Ruud was dat geen punt; direct de zakelijke dingen afhandelen. De zaak op onze naam zetten, naar de huisbaas, de huur betalen, zorgen dat die bar van ons wordt.
Toch liep het anders want opeens kwam de makelaar van ons huis langs. Zoals hier vaak dingen anders blijken te lopen dan gepland. Ze kwam even kennismaken. Dingen over het huis uitleggen. Waren we tevreden? Hoe was de reis verlopen? Wat gingen we doen in Arguineguin? Ik vertelde van het verlies van mijn paspoort. Ze wilde wel even met het hotel bellen om de zaak nog eens goed in het Spaans uit te leggen. Ze wist door te dringen tot aan de hotelmanager maar helaas, zonder resultaat: er was niets gevonden. We zouden aangifte moeten gaan doen van verlies. Op het politie bureau. Oh jee.
In Spanje heeft elke persoon een numero NIE, zoiets als een burgerservicenummer. Ook als nieuwe inwoner van Spanje moet je dat hebben. Zonder dat nummer kun je niets beginnen. Zelfs als je een telefoonabonnement wilt kopen moet je het NIE nummer hebben. Het kan aangevraagd worden bij de grotere politiebureaus, in ons geval in Mas Palomas. Daar waren we al een keer geweest tijdens onze vakantie van een paar weken geleden. Zonder resultaat overigens. En toen al had het zeer strenge bordje op de deur ons de zenuwen bezorgd. Er staat op; “in dit politie bureau is de officiële spreektaal Spaans. Indien u geen Spaans spreekt dient u een tolk mee te nemen”. Die toon liegt er niet om. En hoewel we het er mee eens zijn dat mensen die in Spanje komen wonen de taal moeten kunnen spreken blijkt dat in de praktijk toch tegen te vallen. Want na drie jaar Spaanse lessen is het toch moeilijk om al die officiële woorden te kennen. Verder dan de eerste twee zinnen kwam ik niet. Wat een opluchting toen de mevrouw achter de balie, (in uniform en met bewapening) tóch wel zo aardig was om haar best te doen in ’t Engels.
En nu gingen we dus voor Ruud het NIE nummer aanvragen. Kopietje paspoort mee, origineel ook. En natuurlijk het ingevulde aanvraag formulier wat we al hadden meekregen tijdens ons eerste bezoek. Stiekem hoopten we dat het voor mij ook zou lukken met een kopie van mijn paspoort want die had ik genoeg. In kleur zelfs ook! Maar nee hoor, alleen voor Ruud ging de zon op. Nou ja, dat was er in elk geval één. En dat ging tot onze verbazing best makkelijk. Die politiedame had ons zelfs herkent! Best knap want het is er elke keer als we er moeten zijn erg druk.
Al onze belangrijke papieren zitten in twee mappen in de groene Belangrijke Tas. Die gaat overal mee naar toe. Laptop erin voor digitale zaken, eventueel uit te printen. We zijn goed voorbereid. Toch weten we inmiddels dat het allemaal wat langzamer en omslachtiger gaat dan in Nederland. Er is hier een gezegde: In Spanje gaat alles langzaam maar op Gran Canaria gaat t nog véél langzamer! Men zegt ook telkens dat we er maar aan moeten wennen. En dat willen we ook best wel maar het kost soms moeite.
Toen we ons bv gingen inschrijven bij de gemeente zaten we tegenover drie dames ambtenaar. Het hele proces duurde een half uur. Wij waren de enigen. De dame die ons hielp sprak goed Engels. Maar terwijl ze allerlei zaken in de computer invoerde en die nog eens bekeek, werd er ook gezellig over het weekend gekletst, en over de kinderen van de familie, en recepten uitgewisseld. Zóver is mijn Spaans wel gevorderd dat ik dat begreep. Nou hoef ik echt niet als een adellijke tante behandeld te worden maar ik heb toen wel mijn telefoontje gepakt en ben ondertussen gaan appen. Wat ik in Nederland uit beleefdheid nooit gedaan zou hebben. We moeten er echt aan wennen ja.
Inmiddels zijn we drie weken verder. We hebben al veel bereikt, geregeld en vooral uitgegeven. Maar we mogen nog steeds niet open met de zaak. Want we hebben nog geen fiscaal nummer. De zaak is overigens klaar om van start te gaan. Alleen nog wat puntjes op de I zetten. De halve Makro en de andere helft van Ikea staan bij ons binnen. De weg naar het politiebureau kennen we inmiddels op ons duimpje. We hebben nagedacht over DE NAAM, het menu, welk biermerk, welke kleur op de muur, ijs of geen ijs, tafelkleedjes…. We hebben gekibbeld en compromissen gesloten. En nu zijn we er klaar voor en tevreden.
En dat paspoort bleek gewoon in het laatste hotel achter de balie te liggen. Vergeten terug te geven tijdens het rommelige uitchecken, en ik, stom, stom, stom, vergeten ernaar te vragen. Maar ze gingen het direct opsturen. Er zijn heel wat telefoontjes over en weer gegaan. Waarom duurde het zolang? Uiteindelijk bleek na meer dan een week dat het nog steeds achter de balie lag! GRUM#PF$@&#!…
Toen greep Isabel in, het meisje waar we de zaak van gekocht hebben: ze liet het per expresspost/koerier overkomen. Na drie dagen had ik het terug. En kon ik een NIE nummer aanvragen, en een fiscaal nummer. Dus als alles goed gaat kunnen we nét voor Pasen open! Misschien.
En zo niet, dan gaan we lekker een paar middagen op het strand liggen want daar zijn we wel even aan toe. Nog even genieten voor dat het grote werken begint.